5 vragen aan… Richard Kemper

Je hebt een achtergrond in de reclamewereld voordat je de overstap maakte naar het theater. Hoe heeft die ervaring je benadering van cabaret en schrijven beïnvloed?

In beide gevallen gaat het om het raken van mensen. In de reclame misschien iets meer in het hoofd en cabaret in het hart. Maar weten wat er speelt, wat mensen bezig houdt en ook met een grappige bril naar onszelf en ons geklooi in het dagelijks leven kijken is wel nodig. Qua reclame werk je altijd uit een opdracht of briefing en in het theater ben je echt he-le-maal vrij en is de enige die er wat van mag vinden jezelf! En in mijn geval Veldhuis dan. Maar dat is een stuk overzichtelijker dan hele groepen product managers waar je je doorheen moet vechten. En we krijgen ook meer applaus dan tijdens een vergadering op het Unilever hoofdkantoor, dat scheelt ook:)

Met Veldhuis & Kemper sta je al meer dan twintig jaar op het podium. Hoe is jullie samenwerking in de loop der jaren veranderd – en zijn ook de thema’s die jullie behandelen meegegroeid?

We zijn steeds meer onszelf geworden. Of aan het worden. In de begin jaren imiteerde we misschien nog wat meer hoe een cabaretier zou denken en praten. Nu zijn we gewoon. En vertellen we wat ons opvalt in ons leven. Dat is niet zo anders als alle andere levens, daarom hebben we altijd materiaal. We schrijven tegenwoordig iets meer losser van elkaar en komen dan bij elkaar dan dat we elk woord of zin samen geboren moeten laten worden. Dat versterkt onze autonomie binnen het duo en maakt het materiaal ook wat spannender.

Je schreef succesvolle films, zoals Huisvrouwen Bestaan Niet en All Inclusive. Hoe verschilt het schrijfproces voor film van dat voor cabaret, en wat trekt je aan in beide vormen?

In cabaret vertel je alles. Tenzij je een scene speelt met elkaar. Maar in een film kan je alles omschrijven. Hoe iemand binnenkomt, hoe ie kijkt, hoe ie loopt. Je kan in een film heel veel dingen weglaten want de kijker snapt automatisch dat er wat tussenzit. In cabaret moet je alles wat meer vertellen en uitleggen. En in cabaret lift de lach-lat wel hoger. Er moet wel gelachen worden, vind ik in tenminste. In film is er wat meer ruimte voor reflectie. Of soms hele scenes waarin niet gesproken wordt en je toch helemaal mee krijgt wat de hoofdpersoon doet of denkt. Dat is in een cabaretprogramma niet echt handig om 3 minuten stil te zijn op mooie muziek.

Jullie huidige cabaretprogramma ‘Kunnen het niet laten’ krijgt er komend seizoen 100 extra shows bij en is door heel Nederland te zien. Hoe houd je het voor jezelf fris, en hoe zorg je dat show nummer 128 nog net zo sprankelt als show nummer 3?

Dat lukt omdat we niet 5 avonden in de week spelen. We proberen het op 3 a 4 shows per week te houden waardoor er ruimte tussen zit. En de zomers houden we echt vrij. En het is gewoon opletten, jezelf toespreken, fris blijven! Het helpt om steeds voordat je op gaat te beseffen dat de mensen het voor het eerst zien, en je het ook voor het eerst vertelt.

Wat mogen we het aankomende culturele seizoen absoluut niet missen? Heb je een persoonlijke aanrader of iets waar je zelf naar uitkijkt?

Ik kijk enorm uit naar de show van Plien en Bianca. Duo’s zijn niet zo vanzelfsprekend en ik vind hen geweldig. En ik ben laatst naar Kim Schuddeboom geweest. Naar mijn mening een heel natuurlijk talent waar we nog veel van gaan horen!

Foto: Dick van der Lecq